De aanloop naar een wandeling

Bastiaan kende ik al van eerdere jaren, maar we zijn uit elkaars blikveld geraakt, hoewel er soms nog contact was. Tóen werd ik al opmerkzaam gemaakt op zijn observatievermogen én zijn doorvragen naar zaken die hij zag, merkte of tussen de regels door las. Was eerst best confronterend, maar het bespaarde mij een heleboel uitleggen van dingen die voor mij moeilijk te verwoorden zijn. Ook toen viel mij zijn ‘luisterkunst’ op én nogmaals het aan het denken gezet te worden door het stellen van vragen waarmee ik de zaak wellicht voor mezelf helderder kreeg. En dat wás ook zo. Dit gaf een stuk erkenning en daarmee een basis van vertrouwen die m.i. nodig is voor een gesprek wil je hele lastige persoonlijke zaken aan de orde stellen die je functioneren belemmeren danwel je privé blokkeren. Maar dat kan uiteraard voor iedereen anders liggen.

Waarom zeg ik dit? Deze ervaringen zijn nl de oorzaak geweest tot een wandeltraject wat onlangs begonnen is. Zorgen van de afgelopen tijd waren de aanleiding. Het mooie was dat hij merkte dat ik ‘hulp nodig had’ , dat ík de drempel niet over kon dit te vragen en dat híj me na verloop van tijd meldde dat ‘we maar es moesten gaan wandelen om de problemen beheersbaar te krijgen’. Dat was het laatste zetje. En zonder ‘kennen’ geen ‘vertrouwen’ en zonder vertrouwen geen werkelijk gesprek, zo werkt het bij mij.

Voordat de wandelingen zouden beginnen was ik al weer zo ver om het af te zeggen, ik zag er teveel tegen op, kan moeilijk m’n vertrouwen geven door allerlei opgelopen schade uit het verleden. Tijdens die gesprekken komen natuurlijk allerlei emoties boven zoals woede, verdriet, onvermogen, onbegrip, wantrouwen enz. Dat heb ik dan ook gemeld. ‘Dat mag er gewoon zijn’, was het antwoord. Het afzeggen was daarmee van de baan.

Deel dit artikel met vrienden