Onlangs had ik een wandeling van ongeveer 1,5 uur. Er gebeurde veel in het gesprek tijdens de wandeling. Tenminste, dat was mijn gevoel…
Ik zal een voorbeeld noemen. Tijdens het lopen gingen we zo op in het gesprek, dat ik niet meer had gelet op de omgeving. Ik wist wel ongeveer waar we waren. We stopten even om te kijken welke kant we op zouden gaan. “Jij weet de weg hier, dus zeg jij maar waar we heen moeten” was de reactie van de ander. “Ach, ik doe net alsof ik de weg weet”, zei ik. Hij keek me aan en zei: “Dat is nu precies wat ik ook hele dagen doe…” Het volgende gespreksonderwerp was geboren…
Aan het einde van de wandeling vroeg ik hoe hij het had ervaren. Het had geholpen om woorden te geven aan de onrust. Dat is vaak al helpend. Ik kreeg diezelfde dag nog een bericht van hem waarin hij aangaf dat het inspirerend was. We hadden het gehad over een hobby, waar hij niets meer mee deed. Diezelfde middag heeft hij zijn hobby weer opgepakt. In beweging komen na een wandeling, dat is gebeurd. En dat gebeurt zo vaak.
Ik vroeg hem of hij in een paar zinnen het kon verwoorden en of ik dat mocht gebruiken als aanbeveling. Twee dagen later kreeg ik onderstaand bericht. Wat een mooie woorden. Om stil van te w(o)orden….
“Tijdens mijn wandeling met Bastiaan heb ik allerlei losse gedachten kunnen ordenen. Het ordenen van die gedachten zorgt voor richting en ruimte. Bastiaan zijn oordeelloze houding en vragen zorgen ervoor dat de richting die je kiest, ook daadwerkelijk voelt als je eigen richting. De benodigdheden tot verandering en vernieuwing”
