Deze week ben ik naar de tandarts geweest. De vorige afspraak had ik geannuleerd omdat het niet uitkwam. Steeds dacht ik: ik moet een afspraak maken. Maar ik deed het niet. Iedere keer zag ik het op mijn to-do-listje staan, maar ik deed er niets mee. Iedere keer “vergat” ik het.
Bij het kijken naar mogelijk andere verzekeringen, realiseerde ik me dat ik in 2020 niet geweest ben en geen gebruik heb kunnen maken van mijn aanvullende verzekering. Vervolgens bleek dat het meer dan twee jaar geleden is dat ik geweest ben. Daar zal de tandarts wel wat van vinden… Wat zal hij daarvan zeggen? Daar denk ik over na in de wachtkamer. Ik neem het mezelf ook wel kwalijk dat ik zolang heb gewacht. En waarom? Ik weet dat ik een slecht gebit heb…. daar zullen wel een paar afspraken voor nodig zijn om alles te repareren.
Na twintig minuten word ik binnen geroepen. Er loopt iemand anders de wachtkamer in. Hij blijkt de verkeerde kant op te lopen. “U mag wel gaan hoor, dan ga ik weer naar huis” zeg ik lachend tegen hem. Ik probeer er blijkbaar nog steeds onderuit te komen…
De tandarts stelt zich voor, nadat ik ben gaan liggen op de tandartsstoel. Het is mijn nieuwe tandarts. “Heeft u nog klachten?” “Niet bijzonder, maar ik ben heel lang niet geweest. Ik ben benieuwd wat u gaat zien”. Ik vertel maar gewoon eerlijk hoe de situatie is.
Hij benoemt wat hij doet, hij neemt de tijd. Hij checkt of de behandeling wel of geen pijn doet. Hij weet wat hij doet. Het is ook mooi om te ervaren wat dat met mij doet. Ik merk dat ik mijn tandarts vertrouw. Wat deze tandarts doet, doe ik als wandelcoach ook. Nooit gedacht dat er zoveel overeenkomsten zijn tussen een tandarts en een wandelcoach. Een groot verschil is dat ik bij de tandarts niet veel kan praten…
Aan het eind vertelt hij dat een vervolgafspraak nodig is. Ik maak de afspraak en ik stap weer op de fiets. Ik fiets over de hei waar ik zo vaak loop.
Fijn dat ik de afspraak gemaakt heb. Fijn dat er duidelijkheid is over wat er gedaan moet worden. Fijn dat er een afspraak gemaakt is. De onrust van “ik moet een afspraak maken ” is veranderd in “wat fijn dat ik gekozen heb om een afspraak te maken”. Volgende maand mag ik weer…
Waar KIES jij voor: een bezoek aan de tandarts of een wandeling met een wandelcoach?
